Wim Opbrouck is de kleine Nero

Peter Verhelst heeft het ambitieuze plan om met elke acteur of actrice uit het vaste ensemble van NTGent een ‘monoloog’ te maken. Deze monologen zijn niet steeds voorstellingen met slechts 1 acteur. Het kunnen ook voorstellingen zijn waarin een bepaald acteur de titelrol vertolkt. Eerder werd reeds Lex gemaakt (gebaseerd op de figuur van Alexander de Grote) met Kristof Van Boven. Vorig seizoen maakte Peter met Aus Greidanus jr. Julius Caesar. Volgend seizoen zal Wim Opbrouck, samen met Peter Nero creëren.

De geschiedenis heeft Nero afgeschilderd als een paljas, een man die zo graag dichter had willen zijn, een verwijfde lafaard die niet eens zelfmoord kon plegen. Een wrede keizer die christenen als fakkels gebruikte, en die zijn geliefde stad Rome als brandend decor wilde voor zijn gezangen. Andere bronnen verheerlijken Nero als een begenadigd heerser.

Wim Opbrouck is de kleine Nero, de jongen die bezeten is van de muziekjes die overal hoorbaar zijn. Het jongetje dat in zijn eigen stad op zoek gaat naar iemand die met hem wil spelen. Het jongetje dat in het donker zingt om zijn angst te bezweren. De jongen die dieren uit nieuwsgierigheid open snijdt. Uit liefde. Altijd op zoek naar iets warms, iets liefs, iets zachts.

Peter Verhelst schrijft de teksten en regisseert. Wim Opbrouck speelt, maakt muziek en danst. Première op woensdag 18 mei in Minard, Gent. Reserveer tijdig!

Een stukje uit de tekst, geschreven door Peter Verhelst: "De slaapkamer in het gouden paleis is bolvormig en tolt om haar as. Vier mensen bevinden zich in een cirkel om de slaapkamer - als planeten. Ze staan voor een deur, die van hen wegdraait. Vier deuren. Voor de eerste deur, de blauwgeschilderde, staat een vrouw. Ze draagt een lavendelkleurige nachtjapon. Met haar rechterhand neemt ze een schoteltje met rozenpudding -het favoriete dessert van haar zoon. Met haar linkerhand neemt ze een sprookjesboek. Ze klopt met de knokkels van de linkerhand op de deur, telkens als die voorbijkomt. Ze glimlacht breed, maar telkens draait de deur voorbij. Telkens opnieuw glimlacht ze. Ze weet dat achter de deur, als die geopend wordt, niet haar zoon, maar haar dood op haar wacht. De vrouw heet Agrippina. Vrouw van keizer Claudius. Moeder van Nero..."